Na een stressvolle periode (mijn jongere broer is in 2014 plotseling overleden) voelde mijn moeder zich ’s morgens plotseling helemaal niet lekker, ze was zo ontzettend moe en kortademig dat ze zichzelf niet eens kon douchen. De huisarts constateerde een onregelmatige en veel te snelle hartslag en belde de ambulance om haar naar het ziekenhuis te vervoeren. Op de 1e harthulp constateerde men boezemfibrilleren en via een infuus met medicatie herstelde het hartritme zich weer. De andere dag mocht mijn moeder met een bètablokker, een bloedverdunner en een afspraak voor controle bij de cardioloog weer naar huis.
De periode daarna ging het op en af. De ene dag voelde mijn moeder zich beter dan de andere, maar bleef voornamelijk moe. Tijdens de controle bij de cardioloog werden mijn moeder en ik in de spreekkamer gezet met de woorden: “De dokter komt er zo aan”. Tien minuten later kwam hij binnen, gaf ons een hand en dook achter de computer. Met geen woord repte hij over het overlijden van mijn broer. Hij begon meteen over het ECG dat er goed uit zag, en dat er op de echo een verdikte hartwand te zien was. Dit kwam vaker voor bij een hoge bloeddruk. Aangezien hartslag en bloeddruk goed genormaliseerd waren ging de cardioloog voorbij aan het feit dat mijn moeder zich conditioneel gezien helemaal niet goed voelde.
Het bleef heel wisselend gaan, ze was vaak moe, had nergens zin in en de onregelmatige hartslag kwam met perioden terug. De controle bij de cardioloog verliep identiek aan de vorige: wachten in een kille spreekkamer tot de cardioloog kwam: En opnieuw bleek het een man van weinig woorden. Het pilletje werd opgehoogd voor het hartritme en tot de volgende keer maar weer. Omdat ik vanuit mijn eigen ervaring in de cardiologie en als overgangsconsulente mijn twijfels had over de behandeling, maar ik bovendien verontwaardigd was over de manier waarop mijn 73 jarige moeder benaderd werd, heb ik haar meegenomen naar vrouwencardioloog Angela Maas in het Radboud UMC.
Dr. Maas kwam ons zelf ophalen uit de wachtkamer en stelde zichzelf voor. Eenmaal in de spreekkamer zei ze: “Ik zie dat u uw zoon pas verloren heeft, wat verschrikkelijk voor u. En dan krijgt u dit er ook nog bij”. Dr. Maas legde mijn moeder uit dat zij waarschijnlijk op basis van een hoge bloeddruk en stress boezemfibrilleren heeft ontwikkeld. En dat de verdikte hartwand ontstaan is na een periode van hoge bloeddruk. Deze was overigens niet eens zo heel erg hoog 160/95, maar toch hoog en lang genoeg om deze problemen te veroorzaken. Hieruit blijkt maar weer eens hoe belangrijk het is om hoge bloeddruk te behandelen. Dr. Maas legde eveneens uit dat vrouwen soms meer last hebben van bepaalde medicatie en daarom heeft ze die van mijn moeder aangepast en om dit te monitoren werd een belafspraak gepland.
Toen we het ziekenhuis uitliepen zei mijn moeder: “Wat ben ik blij dat we hier naartoe zijn gegaan”. Na enige tijd voelde mijn moeder zich weer als vanouds, ze had weer energie, geen ritmestoornissen meer en haar vertrouwen was weer terug. Ze is nog eenmaal bij dr. Maas op controle geweest en omdat haar medische situatie stabiel was en mijn moeder zich goed voelde was het niet langer nodig om op het spreekuur te komen. Tot op heden gaat het goed met mijn moeder.
Het is natuurlijk al langer bekend dat het vrouwenhart anders is dan het mannenhart, maar toch zijn huisartsen, medisch specialisten en cardiologen zélf hier nog lang niet altijd voldoende van op de hoogte. Het begint er al mee dat vrouwen anders communiceren waardoor bepaalde signalen niet worden opgepikt. Daarnaast worden er afwijkingen bij vrouwen in het diagnostisch onderzoek gemist, er zijn bijvoorbeeld lang niet altijd stoornissen in het hartfilmpje zichtbaar. Dan is aanvullend onderzoek nodig, maar dat moet je als huisarts of specialist dan wél weten. Recent is de oorzaak ontdekt van een bepaald soort hartinfarct dat voornamelijk bij jonge vrouwen voorkomt: een spontane dissectie van een kransslagader (dit is een scheur in de binnenzijde van het kransslagvat waardoor een afsluiting en/of stolsel kan ontstaan met een infarct als gevolg). Omdat hier nog weinig over bekend is moet er nog veel onderzoek worden gedaan.
Vrouwen en mannen verdienen een óngelijke behandeling, namelijk zorg op maat. Ik ben er van overtuigd dat dit niet alleen minder frustratie oplevert, maar dat dit ook nog eens veel kosten bespaard. Immers, als je klachten blijft houden ga je iedere keer opnieuw naar je huisarts en er zijn mensen die van de ene naar de andere specialist gestuurd worden zonder dat ze er baat bij hebben. Heb je zelf twijfels over de zorg en therapie betreft je moeder, je zus, je vriendin of jezelf? Denk dan eens aan een vrouwencardioloog, bijvoorbeeld:
– Dr. Angela Maas, Radboud UMC te Nijmegen
– Dr. Janneke Witteman, Heartlife klinieken te Utrecht
– Dr. Yolande Appelman, VUMC te Amsterdam
